Rover 400 drugiej generacji został zaprezentowany 29 marca 1995 roku i tak jak poprzednik opracowany równolegle z bliźniaczą Hondą. Stąd wiele elementów wspólnych Rover'a 400 z Hondą Civic VI generacji w wersji 5 drzwiowej. Łatwiej wymienić różnice, niż podobieństwa. Głównymi różnicami były: wygląd zewnętrzny przodu jak i tyłu auta oraz silniki. Reszta, jak wygląd wnętrza, zawieszenie, układ hamulcowy, była do siebie bardzo zbliżona, a w wielu przypadkach w zasadzie identyczna.

Rover 400 to auto segmentu C, czyli auto kompaktowe klasy średniej niższej. Model ten występował w wersji 4-drzwiowej, czyli sedan oraz w 5-drzwiowej - hatchback. Wersja 5 drzwiowa oferowana była od początku produkcji, natomiast sedan od marca 1996 roku. Różnica w tych dwóch wersjach nadwoziowych była znaczna i od razu można je było rozpoznać po zderzakach oraz dłuższej tylnej części nadwozia sedana. Rozstaw osi pozostał niezmienny w obu wersjach, czyli 2620 mm, natomiast sedan był dłuższy od hatchbacka o 175 mm dając w sumie długość 4491 mm. Przełożyło się to również na pojemność bagażnika, która w hatchbacku wynosiła 375, natomiast w sedanie 470 litrów. Pojemność zbiornika paliwa to 55l.

Rover 400 drugiej generacji występował w 8 wersjach silnikowych, z czego 2 to diesle oraz 6 jednostek benzynowych (tylko jedna jest konstrukcją Hondy). Jednostki benzynowe były oferowane w 5 wersjach pojemnościowych. Najsłabsza jednostka 1.4 z jednym wałkiem rozrządu o mocy 75 KM była bardzo rzadko spotykana, gdyż oferowano ją tylko przez pewien okres czasu. Najbardziej popularne 1.4 i 1.6 o dwóch wałkach rozrządu i 16 zaworach były bardzo podobnymi konstrukcjami. Z zewnątrz były niemal nie do rozróżnienia. Jednostki te oferowały odpowiednio 103 i 111 KM, co pozwalało przyzwoicie podróżować tym autem. Silniki te były dostępne tylko z manualną skrzynią biegów o oznaczeniu R65. Kolejną jednostką napędową był silnik konstrukcji Hondy. Była to jednostka o pojemności 1.6 litra, która posiadała 114 KM i była oferowana tylko z automatyczną 4-biegową skrzynią. Silnik benzynowy czterocylindrowy o pojemności 2 litrów posiadający 4 zawory na cylinder dysponował mocą maksymalną rzędu 136 KM. Dwa silniki diesla wyposażone w turbinę o pojemności 2 litrów były oferowane w dwóch wersjach. Pierwsza - słabsza - dysponująca 86 KM nie posiadała intercoolera i wyposażona była w mechaniczny wtrysk paliwa, natomiast mocniejsza wersja - 105-konna miała intercooler oraz elektroniczny wtrysk paliwa. Wszystkie silniki o pojemnościach 2 litrów posiadały skrzynię manualną o oznaczeniu PG1. Ostatnia największa jednostka napędowa to 2.5 litrowa widlasta sześciocylindrówka o mocy 175 KM. Oferowana była tak jak najsłabsza jednostka 1.4 tylko przez pewien czas. Najmocniejsza wersja Rovera 400 była w ograniczonej liczbie egzemplarzy i dostępna tylko w wersji sedan z 4-biegową automatyczną przekładnią.
Wszystkie silniki z lekkim autem radziły sobie dobrze. Jedynie można było mieć zastrzeżenia do najsłabszej jednostki benzynowej, która osiągami nie grzeszyła. Najsłabszy diesel również nie był mocną konstrukcją pod względem osiągów, ale jego trwałość była niebywałą zaletą. Skrzynie biegów były dobrze zestrojone i z silnikami, z którymi współpracowały tworzyły zgrany duet.

Rover 400 miał bardzo trwałe zawieszenie. Z przodu podwójne wahacze ze sprężynami śrubowymi, a z tyłu zawieszenie wielowahaczowe. Zawieszenie to było bardzo trwałe i nie potrzebowało częstych napraw. Zależnie od wersji silnikowej zawieszenie przednie miało stabilizator przedni o różnej średnicy, natomiast tylne zawieszenie w najsłabszych wersjach nie posiadało stabilizatora.
Zawieszenie było dobrze zestrojone, pozwalające pewnie prowadzić auto. Komfort jazdy był na zadowalającym poziomie.

Układ hamulcowy składał się z tarcz przednich o średnicy 262mm wentylowanych i niewentylowanych, a tylne hamulce to bębny bądź tarcze niewentylowane o średnicy 239mm. Układ hamulcowy mógł być wyposażony w system ABS. Hamulce były kolejnym dobrym punktem tego auta. Jedynie w nielicznych wersjach z niewentylowanymi tarczami przednimi można było mieć wrażenie, że hamulce za szybko się przegrzewają.

Model ten w zależności od kraju pochodzenia oferowany był z różnymi opcjami wyposażenia. Konsola centralna była oferowana w dwóch kolorach - szarym oraz beżowym. Najuboższe wersje posiadały jedną poduszkę powietrzną, napinacze pasów bezpieczeństwa, wspomaganie układu kierowniczego, elektryczne sterowanie szybami przednimi czy też centralny zamek z immobilizerem. W wyposażeniu dodatkowym można było znaleźć również poduszkę powietrzną pasażera, elektrycznie sterowane tylne szyby oraz szyberdach, elektrycznie sterowane i podgrzewane lusterka zewnętrzne, klimatyzację, ABS czy czujnik ruchu w środku kabiny. W skórzane siedzenia oraz aluminiowe 15' felgi Rover 400 również był bardzo często wyposażony.
W benzynowej wersji silnikowej o pojemności 2.0 można było się spotkać  z niższym zawieszeniem i kilkoma innymi drobiazgami, które sygnowane były nazwą Silverstone.
Natomiast najmocniejsza wersja silnikowa oprócz niższego zawieszenia posiadała również chromowane lusterka wsteczne i klamki oraz 16' calowe felgi aluminiowe.
Komfort podróżowania był bardzo dobry. Wszystko w zasięgu ręki, dobre materiały wykończeniowe, sprawiały, że w samochodzie można było czuć się bardzo dobrze. Jedynie przy wyższych prędkościach można było mieć zastrzeżenia do wygłuszenia auta.

Rover 400 od 1995 roku do 2000 przeszedł kilka mniej lub bardziej zauważalnych zmian. Podczas małego liftingu w 1997 roku zmieniono nazewnictwo auta. Do tej pory wszystkie modele oznaczano zależnie od wersji silnikowej tj. samochód z silnikiem o pojemności 1.4 nosił nazwę 414 natomiast, gdy w aucie był silnik o pojemności 2 litrów auto miało z tyłu na klapie napis 420. Od połowy roku wszystkie samochody niezależnie od wersji silnikowej nosiły nazwę modelu, czyli 400. Wtedy również w hatchbacku przednie lampy zostały zmodyfikowane, czyli kierunkowskazy zintegrowane z lampą przednią straciły swój pomarańczowy kolor. W sedanie od początku produkcji lampy nie miały pomarańczowych kierunkowskazów zarówno z przodu jak i z tył. W 97 roku również trzecie światło stopu zostało zintegrowane z szybą, a pompę ABS zaczęto montować po lewej stronie silnika. Pod koniec produkcji hatchback stracił również pomarańczowy kolor z kierunkowskazów w tylnych lampach.

Rover 400 drugiej generacji przyniósł bardzo duże zainteresowanie tą marką. Jak na czasy produkcji auto dysponowało dobrym wyposażeniem zarówno podstawowym jak i dodatkowym. Duży wybór jednostek napędowych to kolejny atut. Pomimo bliźniaczej konstrukcji z Hondą Civic to Rover serii 400 dysponował bogatszym wyposażeniem. Konstrukcja była tak udana, że następca Rovera 400, czyli Rover 45 w stosunku do poprzednika niewiele się zmienił.

Opracował: greg-si
W oparciu o: aronline, wikipedia.