roverki.pl
Użytkownik:
Hasło:

Mini - Historia modelu Drukuj
Dodany przez irek_admin   
poniedziałek, 28 stycznia 2002 11:23

Alec Issigonis dostał zlecenie od szefostwa koncernu na rozpoczęcie prac nad nowym samochodem małolitrażowym...

Historia MINI

W roku 1956 wybuchła wojna sueska. Jednym ze skutków tej wojny było zamknięcie kanału sueskiego, co w efekcie spowodowało kryzys paliwowy w Europie.

W 1957r Alec Issigonis (od 1955 szef zespołu konstruktorów British Motor Corp.) dostał zlecenie od szefostwa koncernu na rozpoczęcie prac nad nowym samochodem małolitrażowym. Podstawowym celem zespołu inżynierów było racjonalne wykorzystanie wnętrza auta i zapewnienie czterem osobom przyzwoitego komfortu podróżowania. Konstruowanie rozpoczęto od kabiny pasażerskiej, wokół której możliwie inteligentnie należało rozmieścić podzespoły mechaniczne. Z oczywistych powodów koła powędrowały do narożników nadwozia. Długość pierwotnego modelu wynosiła 3050 mm, przy rozstawie osi 2030 mm.

Pod koniec roku 1959 koncern BMC prezentuje szokujące, małe autko, łamiące wszelkie panujące dotąd konwencje i ośmieszające większość konkurentów. Nowy model wyróżniał się z grona konkurentów nie tyle wymiarami, co funkcjonalną stylizacją samonośnego nadwozia całkowicie pozbawionego zbędnych dekoracyjnych dodatków. Cechy charakterystyczne Austina Mini i Morrisa Mini Minora (tak nazywały się pierwsze Mini) to: zwarte, niskie nadwozie z krótką maską silnika, dużą powierzchnia przeszkloną i mocno opadająca tylna krawędź. Na spartańskiej desce rozdzielczej znajdowało się minimum przyrządów. Na osi wzdłużnej pojazdu umieszczono szybkościomierz (z 3 lampkami kontrolnymi i wskaźnikiem poziomu paliwa). Pierwszym sercem Mini był silnik z 1951r rodziny A znany z Austina Seven o pojemności 803 cm3 i mocy 28-30 KM. Kolejnym, z którym trafił do sprzedaży był zmodernizowany poprzednik o poj. 848 cm3 i mocy 34KM. Silnik i skrzynia biegów otrzymały wspólny układ smarowania. Cztery przyłożenia skrzyni biegów pozwalały osiągnąć 115 km/h. Nietypowe w tym samochodzie było także zawieszenie, w którym wykorzystano bezobsługowe, gumowe elementy resorujące. Nowe zawieszenie było nie tylko lżejsze, ale i lepiej tłumiło wstrząsy od elementów stalowych.

W 1960 roku do sprzedaży trafiają praktyczne wersje kombi (Austin Countryman i Morris Traveller). Z czasem pojawiają się również zamknięte furgonetki i pick-upy. Rok później pojawiają się Riley Elf i Wolseley Hornet, które odróżniały się nie tylko majestatycznymi, chromowanymi kratami chłodnic, ale przede wszystkim trójbryłowym nadwoziem. Auta te wyposażone były m.in. w opuszczane szyby (w Austinach i Morrisach były odsuwane). Tego samego roku pojawił się pierwszy Cooper. Pomysłodawca (John Cooper) wyposażył go w podrasowany, dwugaźnikowy silnik o poj 997 cm3 i mocy 54.5 KM. Otrzymał on również hamulce tarczowe z przodu i inne sportowe dodatki. Szokującym był fakt, iż Cooper korzystając z wyśmienitych własności jezdnych w połączeniu z nisko położonym środkiem ciężkości wygrywał z rasowymi samochodami sportowymi. Z oczywistych względów auta te zaczęły startować w rajdach. Efektem były wygrany rajdy Tulipanów (przez kobietę Pat Moss). W następnych latach "latający Finowie" Timo Makinen i Rauno Aaltonen wspierani przez Paddy Hopkirka w druzgocący sposób wygrywają wszystkie rajdy. Łupem padł rajd Monte Carlo w roku: '64 (Hopkirk/Liddon), '65 (Makinen/Easer) i '67 (Aaltonen/Liddon). O bezradności konkurencji może świadczyć fakt dyskwalifikacji bezkonkurencyjnych Cooperów w 1966 roku. Pretekstem dyskwalifikacji (musiałbyć jakiś) były niezgodne z regulaminem reflektory. W czasie gdy "piekielne pudełka" startowały w rajdach ich silniki były sukcesywnie powiększane i modyfikowane. Po modelach 997 i 998 nadszedł model 1071S ('63 rok), a w rok później 1275S, którego silnik osiągał 70KM. Pozwolił on Mini Cooperowi rozwijać 155 km/h.

W 1964 roku światło dzienne ujrzał także projekt lekkiego i zwinnego pojazdu dla wojska o nazwie Moke. W przygotowaniu był także Twin-Moke, który posiadał dwa silniki i każdy napędzał koła tylko jednej osi (silnik z przodu napędzał przednią oś, silnik z tyłu tylną). Pomysł ten jednak się nie sprawdził i większość modeli Moke powędrowała do Portugalii i RPA. Tego samego roku Mini przechodzi pierwszą poważną modyfikację. Zmienione zostaje zawieszenie. Zamiast gumowych elementów pojawia się układ gumowych napełnionych wodno-alkoholową mieszanką naczyń połączonych (Hydrolastic). Wkrótce potem na rynek trafia wersja z automatyczną skrzynią biegów. Rok 1967 przynosi prezentację Mini Mk.II ("druga seria"). Zasadnicza zmiana dotyczyła silnika. Teraz do Austina i Morrisa montowano silnik znany już wcześniej z Rileya i Wolseleya o pojemności 998 cm3 i mocy 38 KM. Kosmetycznym zmianom poddaje się również stylistykę auta. Inne są: osłona chłodnicy, zderzaki, tylne lampy i powiększa się tylna szyba. Kolejny rok przynosi duże zmiany. Powstaje British Leyland. Jedną z pierwszych decyzji szefów koncernu jest powołanie do życia nowej marki "Mini". Rezygnuje się także z budowy bliźniaczych modeli (Austin i Morris) i zaprzestaje się produkcji nie przynoszących dochodów sedanów (Riley i Wolseley), by niedługo później (1969) rozpocząć produkcję Mini Clubman. Stylistyka tego auta wywołuje burzę protestów. Głównym powodem jest zmieniona przez Roya Haynesa przednia część pojazdu. Przód stał się dłuższy i nikną charakterystyczne wygięcia maski silnika i błotników. Pod koniec lat sześćdziesiątych zjeżdżają więc modele: 850, 1000, Cooper S, Clubman, Clubman Estate (kombi) i 1275 GT (60KM).

Lata siedemdziesiąte nie przynoszą wielu zmian. Mini się starzeje, a BLMC (British Leyland Motor Corp.) szykuje następce. Jedną z niewielu zmian był powrót do gumowych elementów zawieszenia (zamiast Hydrolastic), która miała miejsce w 1970. W siedemdziesiątym czwartym Clubman dostaje silnik 1100 o mocy 46KM i w 77 ten sam silnik otrzymuje Mini. W 1980 prezentowany jest pierwszy następca modelu Mini o nazwie Austin Metro. Zainteresowanie Mini jest jednak tak duże, że produkcja trwa nadal. Na początku lat osiemdziesiątych kończy się produkcja modelu Clubman, a w roku '83 Modelu Estate. W tym samym roku powraca marka Austin. Rok później auto przechodzi kurację odmładzającą. Otrzymuje 12-calowe koła, hamulce tarczowe z przodu. Oferowany jest z jednym silnikiem (1.0) w dwóch wersjach wyposażeniowych (City E i Mayfair). Zaczynają się pojawiać krótkie limitowane serie. W 1988 kolejna zmiana w sposobie organizacji koncernu (zostaje reprywatyzowany), co przynosi kolejną rezygnację z marki Austin i podejmuje się kroki w celu uatrakcyjnienia modelu. Do łask powraca Cooper. W 1991 do salonów Rovera trafiają dwukolorowe modele z silnikem 1275 cm3. (61 KM). Rozwija on 148km/h. Następny rok przynosi model Cabrio, który jest produkowany do 1997 roku. Od 1993 Mini wyposażany jest wyłącznie w silnik 1.3 l. Posiada on katalizator i poduszkę powietrzną. Po kolejnej zmianie w 1994 (Rovera wykupuje BMW) Produkcja trwa w z tą różnicą, że powraca marka Mini. W 30 rocznicę ostatniego triumfu w rajdzie Monte Carlo zaprezentowany zostaje wyczynowy model ACV30, zaś wiosną 1997 roku reakcję publiczności bada Spiritual i Spiritual Too. Oczekiwanie na następce kończy się oficjalnie we wrześniu 2000 roku na salonie w Paryżu. Przedtem jednak (w maju) drogi Mini (BMW zostawiło sobie prawa do marki) i MG-Rover się (kupiony przez konsorcjum Phoenix) się rozchodzą.

Opracował: TOMI